طرفداری – 4 سال انتظار، 4 سال تلاش، 4 سال سختی تنها برای 10 ثانیه. برای تبدیل شدن به آقای باد جهان به سریع ترین فرد کره زمین. دوی 100 متر یکی از پرتماشاگر ترین یا شاید پرتماشاگرترین رشته المپیک ها است. لا اقل با بودن اوسین بولت که هست. برای بولت دویدن جزوی از کار های روزمره است، شاید خوابیدن برای او سخت تر از دویدن باشد. حالا با نشریه نیویورک تایمز همراه شده ایم و سری زده ایم به پشت صحنه تهیه خبر از این ماجرا و به طور دقیقه از نحوه عکس برداری از کسانی که از شات دوربین سریع تر اند.
داگ میلز و چانگ لی دو عکاس این نشریه هستند که با آن ها در این مورد صحبت شده است. این مسابقه 10 ثانیه است اما عکاسان و ادیتور ها باید از چند روز قبل برنامه خود برای این 10 ثانیه را مشخص کنند و خود را آماده کنند.
اولین قدم این است که دورین ها کجا باید قرار بگیرند که به اندازه کافی عکس های خوب و جالب بگیرند و البته بتوانند تمام اتفاقات این مسابقه را ثبت کنند. بعد باید تصمیم گرفته شود که چند دوربین مورد احتیاج است و کدام ها باید لحظات را ثبت کنند. بعد از آن باید صبر کرد و همه چیز را دوباره چک کرد.
حالا به مصاحبه های این دو عکاس می پردازیم.
از کی خود را برای این مسابقه آماده کردید؟
میلز: فکر می کنم ما خود را برای دوی 100 متر از روزی که وارد شدیم آماده کردیم حدود 2 هفته قبل. برنامه ریزی کردیم بر سر جای دوربین ها، ریموت ها و اینکه کجا بایستیم. دوی 100 متر بزرگترین اتفاق المپیک ها است و برای تماشاگران بسیار مهم است.
چه چیز باعث می شود که عکس برداری از این رشته اینقدر سخت شود؟
میلز:دلایلی زیادی وجود دارد. یکی از آن ها تعداد خط ها است. اوسین بولت بهترین زمان را در این رشته دارد و قرار بود در خط شماره 5 بدود اما قبل از مسابقه به خط 6 رفت و این کار را مشکل می کند و تنظیمات را به هم می ریزد. ما این را 40 دقیقه قبل از آغاز مسابقه فهمیدیم.
برای عکس العمل نشان داده در مسابقه برای ثبت لحظات گوناگون به چقدر زمان احتیاج دارید؟
میلز: اگر چشمتان را از دونده ها و صفحه نمایش بردارید مسابقه تمام شده است. همه چیز خیلی سریع رخ می دهد. من در تمام طول مسابقه به صورت بولت نگاه کردم او کاملا خونسرد بود. گویا هیچ استرسی ندارد. من سعی می کنم فریم دوربین را روی دو یا سه خط تنظیم کنم. گاتلین در خط 4 بود و بولت در خط 6. می توان گفت یکی از آن ها برنده می شد اما اگر لازم باشد می توانید به وسیله زوم دوربین قاب بندی را تغییر دهید و همه را در فریم قرار بدهید.
لی: وقتی خود را برای عکاسی آماده می کنید، به نوعی سناریو و روند مسابقه را هم می سازید. ما برای خط های 3،4،5، 6 و 7 ریموت قرار می دهیم برای عکس برداری سریع و پشت سر هم. در دوی 100 متر اوضاع فرق دارد و رقابت بسیار فشرده است و برنده مشخص نیست اما با وجود بولت تقریبا برنده مشخص است.
پروتکل و پروسه مکان عکس و عکس برداری در چنین مسابقاتی چیست؟
نیویورک تایمز در بین غول های پایگاه های عکاسی دنیا رتبه اول را ندارد. Getty، AFP، و رویترز فوق العاده اند. این اهمیت زیادی دارد که کمیته بین المللی المیپک ما را در کجا قرار می دهد یا در کجای moat (موت، مکانی در نزدیکی خط پایان) قرار می دهد. ما بهترین مکان را نداریم اما سپاسگزاریم.
Moat چیست؟
میلز:در نزدیکی خط پایان است. در آن لحظه بیشتر بدن من روی زمین است و کوتاه تر بودن و پایین تر قرار داشتن بهتر است و من سعی می کنم روی زمین دراز بکشم.
اوضاع در لحظات دوی 100 متر چگونه است؟
میلز: رقابت بسیار سنگینی بین عکاسان وجود دارد. این رقابت زمانی شدید می شود که بولت قهرمان می شود و از خط رد می شود و زمانی که می خواهد مدالش را بگیرد. 15 تا 17 عکس همدیگر را هل می دهند و کنار می زنند تا عکس بهتری بگیرند. در یک لحظه عکاسان تنه می زنند، هل می دهند تا عکس بگیرند.
تا به حال از چند دوی 100 متر المپیک عکس گرفتی؟
میلز: وای. این بر می گردد به المپیک آتلانتا زمانی که با آسوشیتد پرس کار می کرد. به نظرم 6 تا 8 تا.
چه چیز های تغییر کرده است؟
میلز: همه چیز مربوط به پیشرفت تکنولوژی است. امروزه با اینترنت عکس ها سریعا به دست ادیتور ها می رسند. ما می توانیم در ابتدای مسابقه شنا عکس بگیریم و عکس ها در پایان مسابقه آماده استفاده شده باشند. پیش از این شما روی هر رول یا نوار تنها می توانستید 36 عکس بگیرید و باید گزینشی عمل می کردید اما حالا تعداد عکس فوق العاده زیاد شده است.
به ما درباره ریموتی که برای گرفتن عکس ها یا شات ها استفاده می کنی، بگو؟
میلز: ما دوربین های اضافی داریم که به مانند چشم های اضافی برای ما هستند در جایی ها که ما خودمان نمی توانیم در آنجا بایستیم مانند خط پایان. من در هر طرف یکی از آن ها را قرار می دهم. من در مجموع 5 دوربین ریموت دار دارم و دو تای آن ها مستقیما در کنار خط پایان قرار می گیرند. آن دو تا لنز واید دارند. دو تا هم بعد از خط پایان قرار می گیرند جایی که برنده ها از خط پایان می گذرند.
شما وسایل زیادی را حمل می کنند، گویا خیلی وزن کم می کنید؟
ما وسایل زیادی را حمل می کنیم. ما بسیار به روش کارمان فکر می کنیم و بسیار امیدواریم که بهترین ها را ثبت کنیم. وزن وسایل من چیزی حدود 45 کیلو گرم است.
وسایل عکاس ها شبیه به هم است چگونه وسایل خودتان را تشخیص می دهید؟
ما برای روی وسایلمان برچسب هایی با نام مجله یا سایت خود می زنیم. وسایل زیادی در حین کار دزدیده می شوند.
در هنگام مسابقه صدای تماشاگران را می شنوی؟
لی: گاهی. اما در هنگام مسابقه من هیچ چیز نمی شنوم. تنها به آنچه در جلوی چشمانم رخ می دهد توجه می کنم.
شما حدود ساعت 2 ظهر به ورزشگاه آمدید. این در حالی بود که مسابقه دوی 100 متر ساعت ها بعد قرار بود برگزار شود. این مدت چه می کردید؟
میلز: در طول این مدت ما تست های لازم را انجام می دهیم. دوربین ها را کنترل می کنیم، تنظیمات لازم برای عکس ها را انجام می دهیم. حتی ما در شب مسابقه شام هم نخوردیم. زمان شام ما به بعد از مسابقه موکول شد. ما از هفته ها قبل برای دوی 100 متر آماده می شویم که آن تنها 10 ثانیه طول می کشد. در پوشش مسائل سیاسی هم چنین حالتی وجود دارد. من و لی به عنوان یک تیم، خوب کار می کنیم. ما با لنز های متفاوت کار می کنیم. ما می خواهیم همه چیز به بهترین شکل انجام گیرد. ما ساعت 1 بامداد از ورزشگاه بیرون آمدیم و ساعت 2 بامداد به هتل رسیدیم. من ساعت 3 به رخت‌خواب رفتم و ساعت 6:30 بلند شدم تا دوباره همه این کار ها را از ابتدا انجام دهم.
این تنها قسمتی از سرگذشت یک عکاس برای ثبت لحظاتی است که سال ها بعد با آن خاطراتمان را مرور می کنیم، گریه می کنیم، می خندیم، انرژی می گیریم و شاید رویا می سازیم. شاید بعد از این بتوانیم عکاس را هم در گوشه از عکسشان ببینیم.
